English
- Roger Federer’in 09 Haziran 2024 tarihinde ABD’de bulunan Dartmouth Koleji mezuniyet töreninde yaptığı konuşmadır.
- 25 dakika süren 3200 kelimelik bu konuşma, salt talebelere değil yüreği atan robotlaşmamış herkezi kapsamaktadır. Efsaneleşmiş bir şampiyondan öte bir “bilge” olarak algılanan Federer’in bu konuşması “spor tarihinin” en önemli yapıtlardan biri olarak kabul edilmektedir.
- Tercümesi ile birlikte sitemizde yer almaktadır. İyi okumalar diliyorum…
Hoşkalınız!
Bekir EMRE
Roger Federer’in Dartmouth Mezuniyet Konuşması
2024 (Türkçe Tam Metin) 9 Haziran 2024
Hanover, New Hampshire
Merhaba, 2024 Mezunları!
Burada sizinle olmak muhteşem bir duygu.
Bugün burada olmaktan çok heyecanlıyım.
Gerçekten… Ne kadar heyecanlı olduğumu tahmin bile edemezsiniz. Unutmayın, bu hayatta bir üniversite kampüsünde ayak bastığım ikinci sefer. İkinci sefer!
Ama bir şekilde bana doktora derecesi veriyorsunuz.
Buraya sadece konuşma yapmak için geldim… ama “Dr. Roger” olarak ayrılacağım. Güzel bir bonus bu.
“Dr. Roger.” Bu benim en beklenmedik zaferim olabilir!
Başkan Beilock, Mütevelli Heyeti, öğretim üyeleri—bu onur için teşekkür ederim.
Başkan Beilock, gerçekten minnettarım. Ve elimden geldiğince boğulmamaya çalışacağım.
Bugün biraz konfor alanımın dışındayım. Burası benim alışkın olmadığım bir sahne…
Ve üzerimdeki kıyafetler de… Bu tarz mı giyiniyorsunuz her gün Dartmouth’ta?
Cüppeyle hareket etmek zor. Unutmayın, son 35 yıldır neredeyse her gün şort giydim.
Genelde bu tür konuşmalar yapmam. Belki en kötüsü ama önemliydi… İsviçre milli takımına ilk girdiğimde yaptığım konuşmaydı. 17 yaşındaydım, o kadar heyecanlıydım ki dört kelimeden fazlasını söyleyemedim:
“Mutlu… olmaktan… buradayım.”
Pekala, işte buradayız, 25 yıl sonra. Hâlâ biraz heyecanlıyım ama sizlere dört kelimeden çok daha fazlasını söyleyebilirim. Başlayalım: “Burada olmaktan mutluyum! Burada sizinle, Green’de olmaktan mutluyum.”
Belki duymuşsunuzdur… çim, en sevdiğim kort yüzeyi.
“Big Green”… kader bu demek!
Burada olmamın bir başka nedeni var, iki kelimeyle özetleyebilirim:
Beer pong.
Ya da sizinki gibi sadece “pong.” Dartmouth’un bunu icat ettiğini duydum!
Bu spor… bekle, pong bir spor mudur?
Yoksa bir yaşam biçimi mi?
Her neyse, Dartmouth pong’un Wimbledon’ı.
Bazılarınızla atış çalışmaları yapabildiğim için mutluyum. Hatta profesyonel yapmayı bile düşünüyorum.
Ama biliyorum ki Dartmouth yalnızca pong’dan ibaret değil. Burada harika birkaç gün geçirdim, Hanover’ı evimiz gibi hissettiniz. Buradaki dağlar İsviçre Alpleri gibi.
Sadece… daha kısa.
Ama muhakkak burayı sevdim. Boss Tennis Center’da çocuklarımla top oynadım… Woccom yaptım… Baker Tower’a tırmandım, manzaraya baktım, çocuklarımla Dr. Seuss kitaplarını gördük. Elbette FoCo’dan çikolatalı kurabiyelere saldırdım… Lou’s’tan da EBA’s tavuk sandviç yedim.
Ancak burada olmamın bir diğer büyük nedeni: Tony G., ’93 mezunu.
Artık rap atıyor muyuz?
Tony Godsick iş ortağım, uzun süreli menajerim, en yakın arkadaşlarımdan biri ve en önemlisi…
2024 mezunu Isabella’nın gururlu babası.
Tony’den—ve şimdi Bella’dan—biliyorum ki bu yer gerçekten özel. Birbirinize nasıl sadakatsiniz, nasıl takıntılı şekilde Green rengine sahipsiniz. Bella’nın Dartmouth’a kabul edildiği gün ailenin yanındaydım, Mary Joe ve Nico ile birlikte. Bella’nın suratındaki mutluluğu hatırlıyorum—daha önce hiç görmediğim bir sevinç.
Ama sonra buraya geldim… ve herkes böyle gülümsüyordu.
Buranın… bu anın ne kadar gurur verici olduğunu görebiliyorum.
Buraya gelmek için çok çalıştınız. Başarılarınız için size çok saygı duyuyorum.
Ve sizi bu noktaya taşıyan aile ve arkadaşlarınıza. Onlara büyük bir alkış verelim.
16 yaşında okulu bıraktım, tenis oynamaya başladım. Bu yüzden üniversiteye hiç gitmedim…
Ama geçenlerde mezun oldum.
Tenisten mezun oldum.
Kelime sí “emekli.” “Roger Federer tenisten emekli.” İne güzel olmuyor o kelime.
Siz üniversiteden emekli olduğunuzu söylemezsiniz, değil mi? Garip geliyor.
Siz de büyük bir şeyi bitirdiniz ve bir sonraki adım için yola çıkıyorsunuz.
Benim gibi planlarınız henüz net olmayabilir. Mezuniyet sonrası planınız nedir diye insanlar soruyor. Size soruyorlar: “Artık profesyonel bir tenisçi değilsin. Ne yapacaksın?” Ben cevaplayamıyorum… ve bunun sorun olmadığını anladım.
Peki zamanımı neye harcıyorum?
Önce bir babayım. Çocuklarımı okula bırakıyorum, satranç oynuyorum, evi süpürüyorum mu?
Hayır. Doğrusu tenisten mezun olmuş biri olarak yeni hayattan keyif alıyorum. Tenisten 2022’de mezun oldum, siz de 2024’te üniversiteden mezun oluyorsunuz. Bu da bana biraz önden başlama avantajı sağlıyor.
Bugün size bu geçişte güvendiğim birkaç ders paylaşmak istiyorum.
“Tenis dersleri.”
Ve bunların Dartmouth sonrası hayatınızda da işe yarayacağına inanıyorum.
İlk ders:
“Sorunsuz” bir şey… efsanedir.
Gerçek anlamda efsane.
Çok duydum bunu: “Federer oynarken terlemiyor bile, kolay gibi.” Ama hakikaten aşırı, çok çalıştım ki öyle gözükeyim.
Yıllarca söylenip, raket fırlattım. Akıl disiplinini öğrenene kadar bunları yaşadım.
İtalyan Açık’ta bir rakibim cümle kurdu:
“Federer ilk iki saat favori olur. İki saat sonra ben favoriyim.”
O zaman fark ettim ki; herkes ilk iki saatte iyi oynayabilir. Fit olur, zinde olur, zihin açıktır… ama iki saat sonra… bacaklar titrer, akıl dağılır, disiplin kaybolur.
O gün anladım: önümde çok iş var ve ben bu işe hazırım.
Ailem, koçlarım, kondisyonerim, hepsi bana dipten dönmemi söylemişti—şimdi bazılarınız düşünebilir: “Hâlâ hazır değilmiş.” Ama ben hazırdım.
Ve ben antrenmana başladım… sert… çok sert.
Sonra fark ettim: en etkileyici zafer, rahatsız olduğunda gelen kazanımdır.
Isınmalar sırasında serseri cazibem vardı. Ama turnuvadan önce, kimse olmadan, çok çalışıyordum. Orada… gözlerden uzakta çalışıyordum.
Dartmouth’ta da durum aynı: Kendi başınıza gecenin 3’üne kadar çalışmak, uykusuz kalmak, Sanborn Kütüphanesi’ne ağlamak…
Ama sonra size “yakışıyor, çok kolay yapıyor gibi.” dediklerinde gülmeyin.
Çünkü bu bir efsane.
Saf yetenekle yukarı çıkan nadir insanlardansınız.
İnanın kendinize, ama bu inanç da çalışma ile gelir.
Benim özgüvenim 2003’te ATP Finalleri’nde yakamda gibi çakıldı.
O gün birkaç maç kazandım… kendilerinin üstün olduğu topçulara karşı… artık güçlerini onların oyunlarında test etmeye karar verdim. Önce onlardan kaçıyordum… sonra onlara karşı oynadım.
Ve büyük kazanç oyununuzu genişlettiniz: tekniğiniz, gücünüz, stratejiniz genişledikçe, seçenekleriniz çoğalır.
Ve o gün “kolay” olmuştu.
Ama bütün gün kalbin canlanıp bittiği gün de vardır.
Sırtın ağrır… dizin… belki hastasındır… belki korkarsın…
Ama yine de galibiyet yolu bulursun.
İşte böyle galibiyetlerin değeri büyüktür.
Çünkü en iyi olduğunda değil, en zor olduğunda kazanabilmek—işte gerçek zafer budur.
Yetenek önemlidir. Kimse aksi demiyor.
Ama yetenek, geniş bir kavramdır.
Harika bir forehand hızına sahip olmak yetenek olabilir.
Ama tenis gibi bir oyunda… disiplin, sabır, kendine güven, süreci sevmek… bunlar da yetenek sayılmaz mı?
Ve herkes bunları çalışarak öğrenir.
Bugün itibarıyla birçok insan düşünebilir: “Dartmouth’ta bu kadar kolay yol aldı.”
Ve bence buna izin verin…
Ama siz asla öyle görünmeyin.
İkinci ders: “Bu sadece bir puan.”
Açıklayayım.
Ne kadar azimle çalışsanız da… kaybedebilirsiniz. Ben kaybettim.
Tenis her zaman acımasızdır. Turnuvaların sonunda sadece bir kişi kazanır. Herkes uçağa biner, “Nasıl kaçırdım o vuruşu?” düşünür.
Bugün mezun olan sadece bir kişiymiş gibi düşünün:
Tebrikler — sen bu yılın mezunusun!
Geri kalan bin kişi…
Şaka tabii, ama niyetimi anlatabildim.
Ben de kaybettim. Büyük kayıplarım oldu. 2008 Wimbledon finali gibi mesela. Nadal ile oynadım—çok efsane dedi herkes. Ama ben kazansaydım daha efsane olurdu bence.
Wimbledon’ı kaybetmek büyük şeydi çünkü Wimbledon her şeydir.
Zemin… kort… atmosfer… kazanırsanız tarihe geçersiniz.
2008’de altıncı kez kazanmayı kovalıyordum.
Uzatmalar, hava karardı… neredeyse beş saat sürdü.
Rafa 2 set, ben 2 set, son sette 7-7. Son noktaya kadar geldim.
Kaybetmene neden olan şey bence son değil, ilk puandı.
Karşımda duran… birkaç hafta önce Fransa Açık’ta beni süpüren biriydi…
Ve aklıma geldi: “Sen 5 kez şampiyondun ki… çimen senin sahandı…” Geç kaldım.
Ve Rafa kazandı… hak etti.
Ama kaybetmemiş olsam her şey bitmişti. Kaybettim, unvanımı, sıralamamı kaybettim… “Bu devran dönüyor mu?” denildi.
Ama ben şunu biliyordum: yeniden çalış… yeniden turnuva…
Teniste mükemmellik yoktur. 1.526 maç, %80 galibiyet… ama puanlarda kaç aldım biliyor musunuz?
Yalnızca %54.
Yani her maçı kazanmak için bile %50’den biraz fazla almanız gerekir.
Bunu öğrendim.
“Tamam, hatalı servis oldu. Sadece bir puan.”
“Tamam, voleye geçtim, pasla yedim. Bu da bir puan.”
Hatta ESPN’deki harika bir vurgu… hepsi bir puan.
Şu yüzden diyorum:
O anda her şey en önemli şeymiş gibi görünür.
Ama geride kaldıysa, geride kaldı… Bundan sonra gelecek puana odaklanın. Ve ardından bir sonraki puana.
Hayattaki oyun da böyle. Kaybedersiniz… ama hayat duran bir sistem değil.
Negatif düşünceye yer verirseniz, kaybedersiniz.
Şampiyon büyüğü bilir: kaybedeceksin… defalarca… ama pes etmeyeceksin.
Kabul et.
Dilersen ağla.
Sonra da ilerle… esnek ol… büyü…
Daha çok çalış, daha akıllıca çalış… bunu unutma…
Üçüncü ders: “Hayat korttan daha büyük.”
Tenis kortu küçük… 196 metrekare, tekler için.
Bir yurt odasına yakın.
Ya da Mass Row’dan 3–4 oda kadar.
Çok çalıştım, çok şey öğrendim, çok koştum…
Ama dünya o yüzden küçüldü demek değil.
Erken yaşta gördüm: Tenis dünyanı gösterebilir ama hayatı değil.
Şanslıysanız 30’lu yılların sonuna kadar oynarsınız. Belki 41 yaşına kadar.
Ama kariyerinizin dışındaki yaşam da önemli.
Ben ailesinden ayrıldım, öğrendim… seyahat ettim… kültür, arkadaşlık ve sonra… hayırda buldum yaşamı.
İlkokuldayken 14 yaşında Fransız İsviçre’sine gittim. Çok özlem çektim ama sonunda sevdim yer değişimini.
Belki de bu sayede yanmadım, bitmedim.
Amacım turist olmak değildi. Ben bir “hizmet insanı” olmak istedim. Annemin Güney Afrika kökeninden dolayı çocukları eğitime kavuşturmak için bir vakıf kurdum.
Gelişmekte olan ülkelerde okul öncesi eğitime erişim çok düşük—%75’e kadar çıkıyor.
Yardımlarımızla 3 milyonu aşkın çocuk iyi eğitim alıyor, 55.000’i aşkın öğretmen yetiştirildi.
Bu onur kaynağı ve bir o kadar da sarmaz, ciddidir.
Lesotho’da çocuklara masallar okudum, o dili bilmediğim halde.
Zambia’da tenis anlatmak zorunda kaldım… “tenis masada mı? O mu?” diye soruldu.
Pong yine düştü ortaya.
İnanılmaz bir duygu: kırsalda sınıflarda okuyan, oynayan çocukları görmek…
Ve sonra büyüdüklerinde hemşire oluyorlar, öğretmen oluyorlar, programcı oluyorlar… bu çok anlamlı bir yolculuk oldu.
Ve inanıyorum… biz daha sadece bir başlangıçtayız…
Vakıf 20 yıl önce başladı—o zaman ben sadece 22 yaşındaydım. Yalnızca tenisten ibarettim…
Ama bazen bir şans alırsın ve sonrasında çözersin.
Hayırseverlik… para bağışlamak değildir sadece. Fikirle, zamanla, enerjiyle de olur.
Hepinizin verebileceği çok şey var. Ve umarım kendi benzersiz şekilde topluma katkı sağlarsınız.
Çünkü hayat korttan daha fazladır.
Dartmouth’ta bir konuda derine indiniz ama aynı zamanda farklı şeyler de öğrendiniz: mühendisler sanat tarihi okudu, atletler a capella söyledi, bilgisayar bilimciler Almanca öğrendi…
Efsane futbol koçu Buddy Teevens şunu söylerdi:
“Çocuğunuz futbol zamanı futbolcu olacak, ders zamanı öğrenci olacak ve ömür boyu iyi insan olacak.”
Bu Dartmouth eğitiminin özü.
Tenis bana anılar kazandırdı… ama kort dışı yaşantılar da en az onlar kadar değerli. Seyahatler… destek platformları… insanlarla kurulan bağlar.
Tenis… ve hayat… bir takım oyunu.
Evet, karşı tarafta tek başınasınız. Ama geride sizi destekleyenlerle oynarsınız: koçlar, takım arkadaşları, rakipler…
Tony ile iş ortaklığımıza “TEAM8” dememizin nedeni de budur: takım…
Anılar, bağlar, ilişkiler… bu önemlidir.
Bunu bana öğreten en iyi kişiler ailem oldu: her zaman desteklendim, cesaretlendim, ihtiyaç söyledim.
Aile bir takımdır.
Hayatın en büyük armağanlarından biri, eşim Mirka’nın mutluluğu ve dört çocukla—Myla, Charlene, Leo, Lenny—hayattayız…
Ve evet, birlikteyiz… her gün.
Mezunlar… biliyorum ki siz de aynı yolu kat ettiniz.
Aileniz,… onların emeğiyle buradasınız.
Ve hayatınız ilerledikçe birlikte götüreceğiniz şeyler de önemli olacak: kültür, enerji, insanlar, o Green…
En büyük destekçilerin yanınızda olacak—bugün de burada.
Ve Dartmouth topluluğuna arkadaşlığınız sürecek—belki bugün bile tanıştığınız kişiler olabilir… şu an yanınızdaki ile tanışsanız bile… belki de daha yeni tanıştınız… tecrübeleriniz farklı olabilir ama ortak bir anı paylaşıyorsunuz artık.
Tenis oyuncusu olduğum zaman bıraktım.
Ama siz “eski” değilsiniz.
Siz geleceğin rekor sahipleri, dünyayı gezenler, gönüllüler, liderlersiniz.
Mezuniyetten öte… yeni dünyalara geçiş en derin, en heyecanlı açılımdır.
Dartmouth mezunları, işte sizin tenis dersleriniz:
Sorunsuzluk efsanedir.
Bu sadece bir puan.
Hayat korttan daha büyük.
Bekleyin—finalde bir ders daha var.
Başkan Beilock, raketimi rica edebilir miyim?
Tamam… forehand’inizi bir eastern grip’le alın. Parmaklar arasında biraz boşluk olsun… sıkı kavramayın… forehand’den backhand’e geçiş kolay olsun… Ve unutmayın: tüm yüzme hareketi gibi kısa adım, take-back ve follow-through eşittir.
Hayır, bu bir metafor değil! Gerçek teknik.
Dartmouth, bu inanılmaz bir onurdu.
Onursal diploma için teşekkür ederim. Bugün büyük gününüzde beraber olmamı sağladınız.
Son birkaç gündür tanıdığım birçok kişiyle tanıştığım için çok mutluyum. İsviçre’de ya da başka bir yerde yürürken beni görürseniz—20 ya da 30 yıl sonra—saçım gri olsun ya da olmasın… durdurun beni.
“Seni orada, Green’de o gün gördüm. Sen bizim sınıfımızın bir üyesi oldun…” deyin.
Bu günü asla unutmayacağım. Ve biliyorum ki siz de unutmayacaksınız.
Buraya gelmek için her şeyinizi verdiniz… kortta da… pong masasında da.
Bir mezun olarak… bir diğer mezuna şunu söylüyorum:
Ne yaparsanız yapın… en iyinizi verin…
Şutlara kalkın… Özgür oynayın… Deneyin…
Ve hepsinden önemlisi: birbirinize iyi olun… dışarıda eğlenin.
Tekrar tebrikler, 2024 Sınıfı!
Thank you!
Hello, Class of 2024!
It’s an incredible feeling to be here with you.
I am so excited to join you today.
Really, you have no idea how excited I am. Keep in mind, this is literally the second time I have ever set foot on a college campus. Second time ever.
But for some reason, you are giving me a doctorate degree.
I just came here to give a speech, but I get to go home as “Dr. Roger.” That’s a pretty nice bonus.
“Dr. Roger.” This has to be my most unexpected victory ever!
President Beilock, the Board of Trustees, faculty members—thank you for this honor.
President Beilock, I’m incredibly grateful. And I’ll try my best not to choke.
I’m a little outside my comfort zone today. This is not my usual scene...
And these are not my usual clothes.
Do you dress like this every day at Dartmouth?
The robe is hard to move in. Keep in mind I’ve worn shorts almost every day for the last 35 years.
I’m not a person who gives a lot of speeches like this. Maybe the worst... but an important speech... was when I started out on the Swiss national team. I was 17 years old, and I was so nervous that I couldn’t even say more than four words:
“Happy… to… be… here.”
Well, here we are, 25 years later. I still feel a little nervous, but I’ve got a lot more than four words to say to you. Starting with: I’m happy to be here! Happy to be with you, here on the Green.
As you might have heard... grass is my favorite surface.
“Big Green”... it must be destiny!
There is another reason I’m here, and I can sum it up in two words:
Beer pong.
Or pong, as you call it. And I guess you can call it what you like—I’m told Dartmouth invented it!
Now, this sport... Wait. Is pong a sport?
Or is it a way of life?
Either way, Dartmouth is the Wimbledon of pong.
I’m glad I got to work on my shots with some of you. I’m actually thinking about turning pro.
But I know there’s more to Dartmouth than pong. I have spent an amazing couple of days here, and you have made Hanover feel like home. The mountains here are exactly like the Swiss Alps.
Just… shorter.
But I’m loving it here. I got a chance to hit some balls with my kids at the Boss Tennis Center... I did a Woccom… I got to climb the Baker Tower, saw some incredible views and took my kids to see the Dr. Seuss books at the library. Of course I also crushed some chocolate chip cookies from FoCo… and ate an EBA’s chicken sandwich from Lou’s.
But there is another big reason I’m here: Tony G., Class of ’93.
Are we rapping now?
Tony Godsick is my business partner, my longtime agent, one of my closest friends, and most important...
The proud father of Isabella, Class of 2024.
From Tony—and now Bella—I know how special this place truly is. And how loyal you are to each other, and how obsessive you are about this color Green. I was with their family, including Mary Joe and Nico, the day Bella got into Dartmouth. I remember how crazy happy she was. I saw a smile and a level of excitement on her face that I had never seen before...
But then I got here... and actually, everybody is smiling like this.
I can see how proud you are of this place... and this moment.
You have worked so hard to get here. I have huge respect for all you have achieved.
And for the family and friends who have helped you achieve it. Let’s give them a big hand.
I’m even more impressed, because I left school at the age of 16 to play tennis full-time.
So I never went to college... but I did graduate recently.
I graduated tennis.
I know the word is “retire.” “Roger Federer retired from tennis.” Retired... The word is awful.
You wouldn’t say you retired from college, right? Sounds terrible.
Like you, I’ve finished one big thing and I’m moving on to the next.
Like you, I’m figuring out what that is.
Graduates, I feel your pain.
I know what it’s like when people keep asking what your plan is for the rest of your life.
They ask me: “Now that you are not a professional tennis player, what do you do?”
I don’t know… and it’s OK not to know.
So what do I do with my time?
I’m a dad first, so, I guess, I drive my kids to school?
Play chess online against strangers?
Vacuum the house?
No, in truth, I’m loving the life of a tennis graduate. I graduated tennis in 2022, and you are graduating college in 2024. So I have a head start in answering the question of what’s next.
Today, I want to share a few lessons I’ve relied on through this transition.
Let’s call them… tennis lessons.
I hope they will be useful in the world beyond Dartmouth.
Here’s the first:
“Effortless”… is a myth.
I mean it.
I say that as someone who has heard that word a lot. “Effortless.”
People would say my play was effortless. Most of the time, they meant it as a compliment... But it used to frustrate me when they would say, “He barely broke a sweat!”
Or “Is he even trying?”
The truth is, I had to work very hard... to make it look easy.
I spent years whining... swearing… throwing my racket… before I learned to keep my cool.
The wakeup call came early in my career, when an opponent at the Italian Open publicly questioned my mental discipline. He said, “Roger will be the favorite for the first two hours, and then I’ll be the favorite after that.”
I was puzzled at first. But eventually, I realized what he was trying to say. Everybody can play well the first two hours. You’re fit, you’re fast, you’re clear... and after two hours, your legs get wobbly, your mind starts wandering, and your discipline starts to fade.
It made me understand... I have so much work ahead of me, and I’m ready to go on this journey now. I get it.
My parents, my coaches, my fitness coach, everyone had really been calling me out—and now even my rivals were doing it. Players!!! Thank you! I’m eternally grateful for what you did.
So I started training harder. A lot harder.
But then I realized: winning effortlessly is the ultimate achievement.
I got that reputation because my warm-ups at the tournaments were so casual that people didn’t think I had been training hard. But I had been working hard... before the tournament, when nobody was watching.
Maybe you’ve seen a version of this at Dartmouth.
How many times did you feel like your classmates were racking up “A” after “A” without even trying… while you were pulling all-nighters... loading up on caffeine… crying softly in a corner of Sanborn Library?
Hopefully, like me, you learned that “effortless” is a myth.
I didn’t get where I got on pure talent alone. I got there by trying to outwork my opponents.
I believed in myself. But BELIEF in yourself has to be earned.
There was a moment in 2003 when my self-belief really kicked in.
It was at the ATP Finals, where only the best eight players qualify.
I beat some top players I really admired—by aiming right at their strengths. Before, I would run away from their strengths. If a guy had a strong forehand, I would try to hit to his backhand. But now... I would try to go after his forehand. I tried to beat the baseliners from the baseline. I tried to beat the attackers by attacking. I tried to beat the net rushers from the net.
I took a chance by doing that. So why did I do it?
To amplify my game and expand my options. You need a whole arsenal of strengths... so if one of them breaks down, you’ve got something left.
When your game is clicking like that, winning is easy—relatively.
Then there are days when you just feel broken.
Your back hurts… your knee hurts… Maybe you’re a little sick… or scared…
But you still find a way to win.
And those are the victories we can be most proud of.
Because they prove that you can win not just when you are at your best, but especially when you aren’t.
Yes, talent matters. I’m not going to stand here and tell you it doesn’t.
But talent has a broad definition.
Most of the time, it’s not about having a gift. It’s about having grit.
In tennis, a great forehand with sick racquet head speed can be called a talent.
But in tennis... like in life... discipline is also a talent. And so is patience.
Trusting yourself is a talent. Embracing the process, loving the process, is a talent.
Managing your life, managing yourself... these can be talents, too.
Some people are born with them. Everybody has to work at them.
From this day forward, some people are going to assume that because you graduated from Dartmouth, it all comes easy for you.
And you know what? Let them believe that…
As long as you don’t.
OK, second lesson:
It’s only a point.
Let me explain.
You can work harder than you thought possible... and still lose. I have.
Tennis is brutal. There’s no getting around the fact that every tournament ends the same way... one player gets a trophy... Every other player gets back on a plane, stares out of the window, and thinks... “how the hell did I miss that shot?”
Imagine if, today, only one of you got a degree.
Congratulations, this year’s graduate! Let’s give her a hand.
The rest of you... the other one thousand of you... better luck next time!
So, you know, I tried not to lose.
But I did lose... sometimes big. For me, one of the biggest was the finals at Wimbledon in 2008. Me vs. Nadal. Some call it the greatest match of all time. OK, all respect to Rafa, but I think it would have been way way better if I had won...
Losing at Wimbledon was a big deal... because winning Wimbledon is everything.
Obviously, except winning the Dartmouth Masters pong title, sophomore summer.
I mean, I’ve gotten to play in some amazing venues around the world, but when you have the chance to walk onto Centre Court at Wimbledon... the cathedral of tennis... and when you finish as the champion... you feel the magnitude of the moment. There’s nothing like it.
In 2008, I was going for a record sixth consecutive title. I was playing for history.
I’m not going to walk you through the match, point by point. If I did, we would be here for hours.
Almost five hours, to be exact.
There were rain delays, the sun went down... Rafa won two sets, I won the next two sets in tiebreaks, and we found ourselves at seven all in the fifth.
I understand why people focus on the end... the final minutes so dark I could barely see the chalk on the grass. But looking back... I feel like I lost at the very first point of the match.
I looked across the net and I saw a guy who, just a few weeks earlier, crushed me in straight sets at the French Open, and I thought... this guy is maybe hungrier than I am... And he’s finally got my number.
It took me until the third set before I remembered... hey, buddy, you’re the five-time defending champion! And you’re on grass, by the way. You know how to do this... But that came too late, and Rafa won. And it was well-deserved.
Some defeats hurt more than others.
I knew I would never get another shot at six in a row.
I lost Wimbledon. I lost my number-one ranking. And suddenly, people said, “He had a great run. Is this the changing of the guard?”
But I knew what I had to do... keep working. And keep competing.
In tennis, perfection is impossible... In the 1,526 singles matches I played in my career, I won almost 80% of those matches... Now, I have a question for all of you... what percentage of the POINTS do you think I won in those matches?
Only 54%.
In other words, even top-ranked tennis players win barely more than half of the points they play.
When you lose every second point, on average, you learn not to dwell on every shot.
You teach yourself to think: OK, I double-faulted. It’s only a point.
OK, I came to the net and I got passed again. It’s only a point.
Even a great shot, an overhead backhand smash that ends up on ESPN’s Top Ten Plays: that, too, is just a point.
Here’s why I am telling you this.
When you’re playing a point, it is the most important thing in the world.
But when it’s behind you, it’s behind you... This mindset is really crucial, because it frees you to fully commit to the next point… and the next one after that… with intensity, clarity and focus.
The truth is, whatever game you play in life... sometimes you’re going to lose. A point, a match, a season, a job... it’s a roller coaster, with many ups and downs.
And it’s natural, when you’re down, to doubt yourself. To feel sorry for yourself.
And by the way, your opponents have self-doubt, too. Don’t ever forget that.
But negative energy is wasted energy.
You want to become a master at overcoming hard moments. That to me is the sign of a champion.
The best in the world are not the best because they win every point... It’s because they know they’ll lose... again and again… and have learned how to deal with it.
You accept it. Cry it out if you need to... then force a smile.
You move on. Be relentless. Adapt and grow.
Work harder. Work smarter. Remember: work smarter.
Lesson three...
Are you guys still with me?
For a guy who left school at 16, this is a lot of lessons!
OK, here is the third one:
Life is bigger than the court.
A tennis court is a small space. 2,106 square feet, to be exact. That’s for singles matches.
Not much bigger than a dorm room.
OK, make that three or four dorm rooms in Mass Row.
I worked a lot, learned a lot, and ran a lot of miles in that small space... But the world is a whole lot bigger than that... Even when I was just starting out, I knew that tennis could show me the world... but tennis could never be the world.
I knew that if I was lucky, maybe I could play competitively until my late 30s. Maybe even… 41!
But even when I was in the top five... it was important to me to have a life... a rewarding life, full of travel, culture, friendships, and especially family... I never abandoned my roots, and I never forgot where I came from... but I also never lost my appetite to see this very big world.
I left home at 14 to go to school in the French part of Switzerland for two years, and I was horribly homesick at first... But I learned to love a life on the move.
Maybe these are the reasons I never burned out.
I was excited to travel the world, but not just as a tourist... I realized pretty early that I wanted to serve other people in other countries. Motivated by my South African mother, I started a foundation to empower children through education.
Early childhood education is something we take for granted in a place like Switzerland. But in sub-Saharan Africa, 75% of children don’t have access to preschool... Think about that: 75%.
Like all children... they need a good start if they are going to fulfill their potential. And so far, we’ve helped nearly 3 million children to get a quality education and helped to train more than 55,000 teachers.
It’s been an honor... and it’s been humbling.
An honor to help tackle this challenge, and humbling to see how complex it is.
Humbling to try to read stories to children in one of the languages of Lesotho.
Humbling also to arrive in rural Zambia and have to explain what tennis actually is... I vividly remember drawing a tennis court on the chalkboard for the kids to see, because I asked them what tennis was, and one kid said, “it’s the one with the table, right? With the paddles?”
Pong again. It’s everywhere.
I have to tell you, it’s a wonderful feeling to visit these incredibly rural places... and find classrooms full of children who are learning, and reading, and playing, like children everywhere should be allowed to do.
It’s also inspiring to see what they grow up to be: Some have become nurses... Teachers... Computer programmers.
It’s been an exciting journey... and I feel like we’re only at the beginning... with so much more to learn. I can’t believe we’ve just celebrated twenty years of this work... Especially because I started the foundation before I thought I was ready.
I was 22 at the time, like many of you are today. I was not ready for anything other than tennis. But sometimes... you’ve got to take a chance and then figure it out.
Philanthropy can mean a lot of things. It can mean starting a nonprofit, or donating money. But it can also mean contributing your ideas... your time... and your energy... to a mission that is larger than yourself. All of you have so much to give, and I hope you will find your own, unique ways to make a difference.
Because life really is much bigger than the court.
As a student at Dartmouth, you picked a major and went deep. But you also went wide. Engineers learned art history, athletes even sang a-cappella, and computer scientists learned to speak German.
Dartmouth’s legendary football coach Buddy Teevens used to recruit players by telling their parents: “Your son will be a great football player when it’s football time, a great student when it’s academic time, and a great person all the time.”
That is what a Dartmouth education is all about.
Tennis has given me so many memories. But my off-court experiences are the ones I carry forward just as much... The places I’ve gotten to travel… the platform that lets me give back… and, most of all… the people I’ve met along the way.
Tennis... like life... is a team sport. Yes, you stand alone on your side of the net. But your success depends on your team. Your coaches, your teammates, even your rivals... all these influences help to make you who you are.
It’s not an accident that my business partnership with Tony is called “TEAM8.” A play on words... “Teammate.” All the work we do together reflects that team spirit... the strong bond we have with each other and our colleagues... with the athletes we represent... and with partners and sponsors. These personal relationships matter most.
I learned this way of thinking from the best... my parents. They’ve always supported me, always encouraged me, and always understood what I most wanted and needed to be.
A family is a team. I feel so very lucky that my incredible wife, Mirka... who makes every joy in my life even brighter... and our four amazing children, Myla, Charlene, Leo, and Lenny, are here with me today.
And more important, that we are here for each other every day.
Graduates, I know the same is true for you. Your parents, your families... they made the sacrifices to get you here... They have shared your triumphs and your struggles... They will always, always be in your corner.
And not only them. As you head out into the world, don’t forget: you get to bring all of this with you... this culture, this energy, these people, this color Green... The friends who have pushed you and supported you to become the best version of yourselves… the friends who will never stop cheering for you, just like today.
And you will keep making friends in the Dartmouth community... Possibly even today... So right now, turn to the people on your left and your right... Maybe this is the first time you have met. You might not share experiences or viewpoints, but now you share this memory. And a whole lot more.
When I left tennis, I became a former tennis player. But you are not a former anything.
You are future record-breakers and world travelers… future volunteers and philanthropists... future winners and future leaders.
I’m here to tell you... from the other side of graduation... that leaving a familiar world behind and finding new ones is incredibly, deeply, wonderfully exciting.
So there, Dartmouth, are your tennis lessons for the day.
Effortless is a myth.
It’s only a point.
Life is bigger than the court.
Wait—wait—I got one more lesson.
President Beilock, can I have my racquet real quick?
OK, so, for your forehand, you’ll want to use an eastern grip. Keep your knuckles apart a little bit. Obviously, you don’t want to squeeze the grip too hard... switching from forehand to backhand should be easy... Also, remember it all starts with the footwork, and the take-back is as important as the follow-through.
No, this is not a metaphor! It’s just good technique.
Dartmouth, this has been an incredible honor for me.
Thank you for the honorary degree. Thank you for making me part of your really big day.
I’m glad I got to meet so many of you these past few days. If you are ever in Switzerland, or anywhere else in the world, and you see me on the street... even 20 or 30 years from now... whether I have gray hair or no hair... I want you to stop me and say... “I was there that day on the Green. I’m a member of your class... the Class of 2024.”
I will never forget this day, and I know you won’t either.
You have worked so hard to get here, and left nothing on the court... or the pong table.
From one graduate to another, I can’t wait to see what you all do next.
Whatever game you choose, give it your best.
Go for your shots. Play free. Try everything.
And most of all, be kind to one another... and have fun out there.
Congratulations again, Class of 2024!